In je eentje rennen kan heerlijk zijn. Maar samen is het nog leuker! Daarom rennen wij graag samen met onze running crew. Nu dat door de corona-maatregelen allemaal wat lastiger is, maken we tijd voor wat persoonlijke verhalen. Deze keer een interview met Anne, Kylah en Rik over hoe ze zijn begonnen met hardlopen en memorabele halve marathons in het buitenland.
Hoe ben je begonnen met hardlopen?
Anne is begonnen als Nike Ambassador voor de Womens We Own The Night Run. “Om daarvoor te trainen liep ik 2 keer per week vanaf de Nike Store op de Kalverstraat steeds een stukje verder naar de 10km. Hiervoor rende ik af en toe wel zelf, maar nooit met een groep. Hier begon mijn liefde voor het samen rennen (naar een doel). Het was altijd zo gezellig en ik merkte dat het me redelijk makkelijk af ging.”
Rik vertelt: “Tijdens de eerste editie van de Urbanathlon (een obstakel run) in Amsterdam stond ik ruim 1,5 uur voor de start te wachten totdat we eindelijk mochten starten. Ondanks een slechte organisatie ontstond een nieuwe hobby. Sinds die eerste obstakel run ben ik steeds vaker gaan lopen, om te zorgen dat mijn tijden beter zouden worden en als balans voor al het krachtsporten. Toen ik Amsterdam kwam wonen, ben ik met de Nike+ Run Club wekelijks gaan lopen en uiteindelijk bij Urban Runners Crew terecht gekomen.”
Kylah begon op de universiteit. “Ik moest iets hebben om de deur uit te kunnen en om te sporten en de rest van mijn vrienden deed dat al een tijdje. Ik vond het ook heel toegankelijk, je hebt geen apparatuur nodig, wat fijn is als je student bent!”
“Ik heb een haat-liefde verhouding met hardlopen.”
Wat vind je het leukst en het minst leuk aan hardlopen?
Rik: “Ik heb een haat-liefde verhouding met hardlopen. De blessures haat ik het meest, maar als ik dan weer met mijn runcrew op een zomeravond neerplof op een terras na heerlijk door de stad te hebben gerend ben ik gelukkig.”
“Het leukste vind ik op avontuur gaan en lekker op je gevoel je route lopen.” zegt Anne. “Zo ben je continu om je heen aan het kijken, keuzes maken of je links of rechts gaat en je laten leiden door je gevoel. Dit op een zomerse ochtend wanneer de stad nog rustig is… heerlijk! En dan natuurlijk het liefst samen met iemand of een klein groepje. Het minst leuke vind ik rennen in de wind en regen en vooral als het erg koud is. Ik ga wel, maar met lichte tegenzin…”
Kylah vindt veel dingen het leukst. “Dat het zo laagdrempelig is en dat je het met anderen kan doen. Het is een soort bijkletsmoment waarbij je ook actief bent, dat is dus ideaal! En ook dat je het overal kan doen, dat vind ik ook heel belangrijk. Je hoeft alleen je hardloopschoenen en outfit mee te nemen en dan kan je gaan. En dat het me hele goede levensvrienden heeft opgeleverd, door het lopen met de crew. Dat is denk ik het allerleukste!”
Zijn er ook nog dingen niet leuk? Kylah: “Het minst vind ik dat je als je het niet echt regelmatig doet, dat het heel snel achteruit gaat met je conditie. Vooral omdat je lang naar iets toe traint. Als je het daarna een paar maanden wat minder doet, is het ineens of je 2 jaar achteruit bent gegaan. Ik heb dit wel een beetje kunnen loslaten dit jaar en dat maakt een groot verschil. Gewoon blij zijn met wat je kan en elk soort hardlopen is goed.”
“We raceten tegen de klok in naar de start en begonnen al hijgend aan de halve marathon.”
Wat is je meest memorabele race?
Anne: “Mijn meest memorabele moment met rennen was toch wel mijn eerste halve marathon in Kopenhagen. Deze rende ik samen met Kylah. Buiten dat het mijn eerste halve marathon was, vergisten we ons eerst met heel onze Crew in de starttijd. We kwamen hier achter op het moment dat we al 20 minuten op ons ontbijt aan het wachten waren. Het was een race tegen de klok naar de start. We begonnen al hijgend aan de halve marathon. Het begon zonnig, maar al snel werd het bewolkt en onweerde het flink. Na een korte opklaring kwamen er toch weer dikke wolken met dit keer zelfs hagel! De laatste kilometer renden we door een soort ijsbad van hagelstenen om de finish te halen. Wat een strijd! Maar wel een geweldige stad en een memorabele race kan je wel zeggen!”
Voor Kylah is het ook haar eerste halve marathon. “Deze was in Parijs, 4 of 5 jaar geleden. We gingen met een hele groep daarheen en toen heeft Rik mij gepacet. Voor mij was het de snelste race die ik ooit heb gelopen. Bovendien in een van mijn favoriete steden, het was een hartstikke mooie dag en een mooie prestatie. Heel memorabel! Kopenhagen was ook een hele leuke. Een hele goeie sfeer, doordat je door de stad slingert en er allerlei mensen langs de kant staan om aan te moedigen.”
Bij Rik was het een emotionele race. “De race die me het meest is bijgebleven is de halve marathon van Berlijn in 2017. Mijn geliefde opa stierf 2 dagen voor de start van deze race en mijn oma gaf mij de permissie om deze race te gaan lopen ter ere van opa. De eerste 20 kilometer was ik gefocust, maar bij het zien van de finishlijn werd ik overgenomen door mijn emoties en verdriet en besefte ik me dat we hem de volgende dag zouden begraven in Nederland.”
Voor alle drie dus een speciale halve marathon. Kylah: “Een halve marathon blijft toch bijzonder, het gevoel dat je daarna hebt omdat het echt een prestatie is. Vooral als je het dan ook nog combineert met een stedentrip naar het buitenland.”
