Voor het eerst in mijn ruim 3 jarige hardloopleven ben ik als toeschouwer, in plaats van ‘de hardloper’, getuige geweest van een prachtig schouwspel, de Amsterdam Marathon. Ode aan alle hardlopers die dit eenzijdige gevecht zijn aangegaan.
Kijkend vanaf de kant, aan het einde van het parcour, wetende wat veel hardlopers doormaken, heeft me positief aangegrepen. Verschillende emoties heb ik doorgemaakt. Het eerste beeld wat ik mocht aanschouwen waren de marathonlopers die binnen de 3uur gingen finishen, de eerste emotie lichte jaloezie. Van het olympisch stadion, lopend naar het vondelpark, beleefde ik vorig jaar , toen ik hier nog als deelnemer de marathon liep en bezig was met de laatste 2km, opnieuw. De 2e emotie kippenvel en trots.
Eenmaal aangekomen bij het vondelpark heb ik gekeken hoe honderden hardlopers deze zegetocht gingen volbrengen, in mijn volgende emotie, nederigheid. Wat mag je als toeschouwer een diepe buiging maken naar alle lopers die, of het nou de 8km, halve marathon of marathon gelopen hebben. Zij hebben het geflikt.
Maanden van voorbereiding, aangepast leefpatroon, aangepast eetpatroon, ieder met zijn of haar eigen verhaal, een hele diepe buiging voor u allen! Wellicht moet je als geoefend hardloper eens bij een wedstrijd gaan kijken in plaats van meedoen om dit besef te krijgen. Ik heb het allemaal gevoeld. En hardlopen verbind, duizenden hardlopers, veelal volslagen onbekend met elkaar maar daar daartussen ook een aantal bekenden. Dat maakt het leuk, de één duimpje omhoog, handkusjes, de ander stopt en gaat breedlachend op de foto. Tegen al die duizenden zou ik willen zeggen, jullie waren voor mij die ene dag in oktober de dapp’re strijders fier en koen!
