Vorige week zondag 20 oktober was het weer zover – een wedstrijd dat elk jaar op onze agenda staat, de TCS 8km, Halve en Hele Marathon van Amsterdam. Na een week regen was het fris en droog, perfect weer om te hardlopen en zelfs om de marathon parcoursrecord onder de vrouwen te verbeteren (Degitu Azimeraw in 2:19:26!). Zo snel waren wij helaas niet, maar genoten van het lopen door onze eigen stad hebben we wel!
Rik en ik liepen samen dit jaar de 8km, door zijn blessure herstel en mijn trainingsschema. Ik reis momenteel veel voor werk, en heb daardoor minder tijd om lange duurlopen te maken. Ik was van plan de halve te lopen, maar moest in aanloop naar de wedstrijd toch eerlijk zijn of dat wel verstandig was – dit soort momenten horen ook bij het hardlopen, ook al zijn ze minder leuk. Maarja dat is juist het mooie van de TCS Amsterdam Marathon, want er is een afstand voor iedereen. Bovendien hadden Rik en ik beide al de halve een keer gelopen, dus het was ook leuk om iets nieuws te proberen.
We kwamen rond 9:30 aan om onze startbewijzen van de Mizuno stand op te halen, en ik wist meteen weer waarom dit een van mijn favoriete wedstrijden is. De enthousiasme ligt zo hoog – je loopt langs het Olympisch Stadion naar de start en voelt meteen grootsheid. Met die energie stond iedereen vurig klaar aan de start. Om 10.15 was het zover we en liepen we via de Amstelveenseweg het Vondelpark in, onder het Rijksmuseum door, en weer via de rand van de Pijp en de Apollobuurt naar het stadion. Het parcours was heel druk, en doordat er veel onervaren lopers meeliepen op deze afstand was het af en toe moeilijk om links door te stromen. Na afloop besefte ik dat hierdoor niet veel om me heen heb gekeken, wat wel jammer is want je loopt door een heel mooi stuk Amsterdam met heel veel toeschouwers!
Waar ik wel heb opgelet is vlak voor het Rijksmuseum bij de cheerzone van de Running Junkies, waar vrienden van buitenlandse crews enthousiast aan het juichen waren. Na een paar knuffels en high-fives ging ik met een kick en grote glimlach verder, en dacht bij mezelf – daar doe je het toch voor! Rik liep netjes op pace door, dus even een sprint om hem in te halen en liepen we vlug verder. Op een gegeven moment liepen we naast de marathon lopers, die allemaal al om 9:30 waren begonnen. Dit vond ik heel leuk bedacht van de organisatie. Het is zo bijzonder om oog in oog naast die strijders te lopen, als jij bijna klaar bent en weet dat zij nog 33km moeten. Dan voel je alleen maar admiratie.
Wij waren dus al bezig met onze laatste kilometers op het Stadionweg, en Rik de master-pacer zorgden dat wij in ons tempo niet verzwakte. Om hem bij te blijven moest ik even de knop omzetten tot dat we die bocht maakte voor het stadion. Daarna was het alleen maar genieten, want wat is meer epische dan onder de Olympische ringen een groot stadion in lopen waar iedereen je als atleet staat toe te juichen? Dan moet je ook een waardige eindsprint maken, en stapte ik in 37:55 over de finish. Geen toptijd, maar zoals ik met mezelf had afgesproken heerlijk lopen en genieten van de race!
Rik en ik bleven nog even nagenieten in het stadion, en de marathon finish kijken. Het is toch ook iets speciaals om mee te maken hoe de winnaar Vincent Kipchumba, in 2:05:09 en 5 keer de afstand, over de lijn vliegt net een half uur nadat jij op diezelfde plek hebt gefinisht. Mijn sprint snelheid 42km volhouden wordt het niet, maar wel inspiratie voor de volgende keer 😉
