Het was zwaar en het was ver, maar er kan gelachen worden!

Rotterdamned! I did it! Nog een beetje overrompeld kijk ik terug op afgelopen zondag, 12 april 2015. De dag van de Marathon Rotterdam. De dag waarop ik de laatste 42 kilometer en 195 meter heb afgelegd van mijn avontuur wat een paar maanden geleden begon.

De weg naar Rotterdam werd in de laatste 8 weken van mijn voorbereiding een behoorlijke lijdensweg vanwege de blessure die vanaf februari ging opspelen. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik hierdoor de lange duurlopen uit mijn schema heb moeten missen, en zelfs een klein stukje lopen ging al niet meer pijnvrij. Mijn fysio, familie en vrienden waarschuwden me al voorzichtig dat Rotterdam wel eens een heel lastig verhaal zou kunnen gaan worden, want een marathon uitlopen mét pijn en zónder goede voorbereiding leek onhaalbaar. Bij mij zelf sloeg de twijfel ook toe. Een week voor de marathon kon ik met pijn en moeite net 12 kilometer uitlopen. Hoe ga ik in hemelsnaam die 42 kilometer halen?? Maar ik wilde. En alleen al daarom besloot ik op zondag 12 april toch aan de startlijn te verschijnen en gewoon maar te zien hoe ver ik zou komen…

Mijn marathonweekend start op vrijdag met een feestje. Verstandige planning? Nee, maar wel even lekker om een nachtje al dansend op mijn oude vertrouwde hakken door te brengen! Een slechtere voorbereiding kon ik toch al niet meer hebben, dus dat maakte dan ook niet meer uit. Die zaterdagmiddag ging ik vol spanning, bepakt en bezakt naar de vriendin van mijn neefje in Rotterdam. Haar appartement, met prachtig uitzicht op de Rotterdamse skyline, ligt niet zo ver van de Coolsingel vandaan, dus een goed plan om daar de avond voor de marathon te logeren en zo filestress op zondagochtend te voorkomen. Eenmaal in Rotterdam aangekomen, zijn we als eerste naar de Marathon Expo gegaan om mijn startnummer op te halen. Check. Weer een zorg minder.

Op de Marathon Expo stonden verschillende stands met sokken, broeken, shirtjes en allerlei andere hardloop gadgets. Ook kon je je nog laten tapen of jezelf van een groot bord pasta voorzien. De sfeer was leuk, maar gespannen. Rotterdam was overspoeld met sportieve types in trainingsbroeken, en bij ieder oogcontact werd in gedachten de vraag gesteld “jij ook?”. Nog even bij de start gekeken, zodat ik wist waar ik me de volgende ochtend moest melden, en de laatste zenuwachtige uurtjes konden beginnen.

Zondagochtend 12 april 2015, 06.00 uur… de wekker gaat. Vandaag is de dag! Ik heb buikpijn. Via de app zoek ik nog even contact met de andere lopers van het forum die net als ik al bibberend de uurtjes naar het startschot aftellen. Met moeite weet ik twee boterhammen met pindakaas weg te werken, en dan is het tijd om me klaar te maken voor the big day! Die roze of toch maar die witte schoenen? En hoe zal ik m’n haar doen? Waar laat ik al die gelletjes? Ik lijk wel zwanger met zo’n volgepropte band om mijn buik! Zonnebrand! Niet vergeten en ow ja, vaseline! Een uurtje later zitten we in de tram, op weg naar de Coolsingel. Vanuit Utrecht zijn ze inmiddels ook onderweg! M’n vader laat nog even weten dat ze alleen langs de onderste lus van het parcours zullen gaan staan, ‘want de bovenste red ik toch niet’. Bedankt pap, voor het vertrouwen. Maar hij had gelijk, de verwachting dat ik überhaupt verder dan mijn langste duurloop ooit (25km) zou komen, had ik zelf eigenlijk ook niet.

Eenmaal bij de start aangekomen maken de zenuwen plaats voor een gevoel van wilskracht. Ik heb hier maandenlang naartoe geleefd! Kom op Daan, geblesseerd of niet, je gaat die finish halen! Al was het alleen al om je paps het tegendeel te kunnen bewijzen! Ik pink een traantje weg wanneer ik Lee Towers de legendarische woorden hoor zingen: “You’ll never walk alone”, en we gaan van start:

Start:  Hey, ik sta naast Lee Towers! “Hoi!”

1km:   Het is zo ver! We gáán ervoor!! Vandaag is dé dag!

2km:   Ja hoor, ik voel ‘m al… die verdomde blessure…

3km:   Niet aan denken Daan! DOORLOPEN DOORLOPEN DOORLOPEN

4km:   Hoe was het ook alweer? Pijn is een emotie, en emoties kun je uitschakelen. Juist!

5km:   “Come on baby light my fire”… Zullen er meer lopers Jim Morrison op hun playlist hebben?

6km:   De loper naast me bedankt al 5km lang het publiek voor hun komst. “Bedankt, ook namens de rest”… Zal hij dat 42km lang vol blijven houden?…

7km:   Waarom steekt iedereen hier de middenberm al over, het parcours gaat toch rechtdoor, over die rotonde en dán naar links? Aan afsnijden doen we niet hoor! We lopen die hele 42 kilometer en 195 meter!

8km:   Zijn we eigenlijk al voorbij die Kuip? (al láng…)

9km:   Ik loop best lekker, zo kan ik het nog wel even volhouden.

10km: Een uurtje onderweg nu, nog minstens 3 te gaan…

11km: Leeeeeet the sun shine! We boffen wel met het weer hoor!

12km: “Bedankt, ook namens de rest”… Hij is aardig op weg.

13km: Hey, daar zijn Chantal en Shauni! Dat is leuk!

14km: Dit pad is wel heel lang he? (Havenspoorpad)

15km: Kijk, de andere kant van die lus loopt toch lekkerder!

16km: Jaaaa! Daar staan m’n vader en zwager! Ja, hij gaat lekker! Tot zo bij de 20!

17km: Degene die die sponsjes in de drinkbeker heeft uitgevonden is een genie! Zo kun je tenminste rennen én drinken!

18km: Met de meiden van het forum loop ik nu al een paar kilometer op, gezellig!

19km: Best knap eigenlijk, dat je elkaar tijdens het lopen tussen 15.000 mensen bij toeval tegenkomt!

20km: Hey, daar staan m’n vader en zwager weer! “Sander staat bij 23!” roepen ze me na..

21km: Dát geeft een boost en een bigsmile! Leuk!!!

22km: Daar zetten we een versnelling voor in! 🙂

23km: Jeeeeejjj! Kiss & Go!

24km: Waar blijft die Erasmusbrug?

25km: Hey, daar zijn Marjolein en Sarco! Leuk!

26km: Oh, daar is die Erasmusbrug!

27km: Vanaf deze kant lijkt ‘ie toch stijler! Gelukkig fietsen Marjolein en Sarco mee voor de support!

28km: En jaaa!!! Ook mijn moeder en zus staan daar langs de kant! Samen met paps en Sander!

29km: “En nu ga je hem uitlopen ook!” Ja pap, dat was ik wel van plan!

30km: 30 kilometer… aan de andere kant van de weg zitten ze al op 40…

31km: Wat een feestje hier! En ik ben gewoon al óver de 30 kilometer!!!

32km: Een gelletje erin, en door!

33km: Oké, nu snap ik wat ze bedoelen met dat punt na 32km…

34km: Jaaaa!!! Daar zijn Marjolein en Sarco weer! Toppers!

35km: Water, water!! Oh ja!

36km: Ik loop voorbij Rebecca van het forum, duwtje in de rug “kom op!”

37km: “Danielle lach nog, die heeft er nog zin in”… hoor ik iemand uit het publiek roepen. Thumbs up!

38km: ALLES doet zeer, hoe ver is het nog?

39km: Een paar passen wandelen dan? Auw, auw, auw… Nee, geen goed idee! DOORLOPEN!

40km: You.got.me.intoxicated klinkt door de speakers! Yeahh! Lekker nummer!

41km: En al die mensen langs de kant!!! Wat overweldigend!!!

42km: Huh? Zijn we er al? Ik ga het halen!!!! Sprinten!!!!!!!!!!!!!!!!

Finish: YESSSSSSSSSSSSSSSSS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Maandagochtend, 13 april 2015. Honderden ongelezen appjes, tig gemiste oproepen en een blinkende medaille ligt voor me op tafel. Ik sla de krant open, en zie daar, een niet al te charmante foto van mijzelf in de Telegraaf! “Het was zwaar en het was ver. Maar er kan gelachen worden!”