New York marathon race report by Claudia

Marathonner for life!!

Het is zaterdagochtend 11:00 uur, New York is volledig in de ban van de marathon. Overal waar ik kijk zie ik fanatiekelingen in hardloopkleding die hun laatste meters training af willen gaan leggen. (Alhoewel het kunnen ook gewoon New Yorkers zijn, het schijnt in deze stad onwijs fashionable te zijn om in hardloopkleding over straat te gaan.)

Morgen is het zover, dan staan 60.000 geoefende en minder geoefende lopers aan de start om te deel te nemen aan DE marathon der marathons. Om alle runners van Human Rights Watch de finish te laten halen, hebben we nog 1 laatste training met Victor & Rolph. Het duo dat ons de afgelopen maanden heeft klaargestoomd om deze race met succes te volbrengen. Maar het regent en de wind maakt dat de gevoelstemperatuur ruim beneden het vriespunt ligt. Is het nu wel echt verstandig om naar buiten te gaan? Straks zijn we morgen allemaal ziek?! Tegenover het punt waar we verzamelen ligt een kerk, daar schuilen we tot we compleet zijn. We mogen hier even opwarmen, terwijl V&R hun laatste racetips toelichten. De oude dame die zich voor de kerk inzet leest stuk voor stuk de spanning af op onze gezichten. Ze geeft ons waxinelichtjes om voor ons te kunnen branden.

Ok, we hebben een kaarsje gebrand, de laatste kilometers van het parcours verkend en alle racetips aangehoord. We maken elkaar gek, wat kunnen we nu het beste doen die laatste uren voor we richting de start vertrekken? New York verkennen is geen best plan, het regent nog steeds en je wilt nu zo min mogelijk kilometers maken. We besluiten naar de bioscoop te gaan. Nu moet je weten dat ik totaal geen bioscoopganger ben, als ik per maand 1 film kijk is het al veel. Daar zit ik dan, ik ben g*d voor het eerst van m’n leven in New York en ik zit in een bioscoop naar een film te kijken die ook in Nederland draait. Alles voor de marathon! Na afloop van de film snel terug naar het hotel en alles voor morgen klaarmaken. We lopen stuk voor stuk alles na wat we morgen absoluut niet mogen vergeten. De wekker staat om 05.00 uur, laten we maar gaan slapen.

Raceday

Die nacht slaap ik gelukkig goed, ik kleed me aan en neem om 05.45 uur plaats in de bus. Het is zover, dit is de dag waar ik een jaar naar toe heb getraind en ik heb geen idee wat er op me af gaat komen. We komen aan bij het startterrein op Staten Island. Mysteryland is er niks bij. Iedereen is ingedeeld in een startkleur, wave genoemd en elke wave heeft zijn eigen village. Hier haal je koffie, thee, bagels, gelletjes, waarna je plaats neemt dicht tegen je mederunners aan om warm te blijven.

De zon schijnt, maar die wind, die is guur! Er wordt omgeroepen dat de wave waar ik in zit, wave orange verzocht wordt naar het startvak te gaan. Deze sluit om 08.55 uur. Ik ben dik aangekleed, wanneer ga ik al deze kleding uitdoen? Ik ben namelijk een koukleum en als ik het eenmaal koud heb duurt het waarschijnlijk 42km voor ik weer warm ben. Samen met de mannen van de Human Right Watch groep lo naar de start en ik heb geen idee wanneer die komt. Ik hoor een startschot, sh*t we gaan beginnen! Snel gooi ik m’n laatste kledingstukken aan de kant en begin te lopen.

Op de Verrazano Bridge is de wind mijn ergste vijand, medelopers trekken nog de laatste kledingstukken uit die direct door de wind worden meegenomen. Ik hoor lopers om me heen vloeken. Mijn benen voelen koud, maar de kilometers vliegen onder me weg. De brug is 3 kilometer en ik zie nergens meer een runner van Human Rights Watch. Ok ik ben alleen en mijn enige mannelijke loopmaatje die me nooit in de steek laat, de Nike app, zegt me dat ik gemiddeld 5 minuten over een kilometer loop. Dat is een halve minuut sneller dan ik me heb voorgenomen, inhouden Clau nu het nog kan! Maar het lukt niet, ik ben alleen maar om me heen aan het kijken hoe de New Yorkers me vooruit schreeuwen en de ijzige kou weerstaan om langs de lijn compleet uit hun dak te gaan om iedereen aan te moedigen. Wat is dit een fantastisch volk en onbetaalbaar publiek!

Halverwege 

Ik zit op de helft en zie op de klok dat ik 5 minuten vooruit op mijn streeftijd loop, wanneer komt het moment dat dit fout gaat. Ik zeg tegen mezelf dat ik me niet van de wijs moet laten brengen, gewoon de ene voet voor de andere blijven zetten, die kilometers worden vanzelf minder. Uiteindelijk draai ik 5th Ave op en sla bij 90th St Central Park in, hier herinner ik me maar al te goed wat Victor gister zei. Als je hier bent, weet je dat je finished. Ik ga het redden, ik ga de marathon van New York uitlopen. Maar de laatste kilometers zijn zwaar, werkelijk waar alles in mijn lichaam doet pijn. Ik voel pijn in mijn benen, armen, rug en op mijn borst. Stug blijf ik in mijn hoofd herhalen dat die linker voet gewoon voor de rechter moet worden gezet.

Bij de laatste 200 meter zie ik de finish boog, waarop groot de tijden oplopen. Bij wave 1 zie ik 3 uur en 35 minuten staan, dat geeft me extra energie om een sprintje te trekken om binnen die 35 minuten te blijven. Het lukt, ik loop over de finish in 3 uur 35 minuten en 42 seconden. De tranen springen in m’n ogen. Ik heb mijn doel van 2014 gehaald en binnen een tijd waarmee ik mezelf heb overtroffen. Nu weet ik het zeker, dit was niet de laatste, maar de eerste van velen. Ik ben een marathonner for life!

Veel liefs

Claudia!