Raceverslag The Big Five Marathon

Raceverslag The Big Five Marathon. Hardlopen, you hate it or you love it. Hardlopen heeft ons al veel gebracht. Of laat ik zeggen, naar veel plekken gebracht. Zeker nu, helemaal naar Zuid-Afrika voor een onvergetelijke ervaring. Onze eerste marathon lopen in 30+ graden, tussen The Big Five in het Entabeni National Park. In deze blog nemen we je mee in deze bijzondere race; met alle ups en downs.

De allerlaatste voorbereidingen voor de marathon

Eerder al las je hoe de voorbereiding van afgelopen maanden gegaan is. Inmiddels zijn we aangekomen in Zuid-Afrika. In Afrika houden ze van lekker (en veel!) eten. Wat extra koolhydraten konden we wel gebruiken voor deze race. Op de dag voorafgaand aan The Big Five Marathon focussen we ons extra op drinken. Dat kan goed met de hydratatie functie meldingen van de Garmin Venu 2. Vergeten we het in ieder geval niet. Ook op het programma: de route verkennen met een jeep.

De route is 95% onverhard en daarnaast gaat het berg op en af. Bekend staat ‘Hell Hill’, meer dan een kilometer omlaag en omhoog en amper te rennen. Een beetje gespannen zijn we wel na deze verkenning, maar we laten ons niet uit het veld slaan.

Uiteraard gaan we vroeg naar bed. De wekker staat, vanwege de hoge temperaturen, al om 4:30 uur. Garmin geeft ondanks de zenuwen aan dat we een goede nacht gehad hebben. Tijd voor ontbijt en op naar de start!

De race

Er dreunt al vrolijke Afrikaanse muziek door de speakers van het podium als we aankomen bij het startpunt. Dat brengt ons al in goede sferen. Dan de laatste checks. Eten (lees: gelletjes, energiebars, winegums) afgegeven voor bij het waterstation halverwege de race, laatste toiletbezoek, dubbele knopen in je veters en een groepsfoto. We zijn er echt klaar voor!

Het signaal gaat en we starten rustig samen de eerste kilometers met rennen. De route begint gelijk al met een grote heuvel dus je hartslag is gelijk al hoog. We houden met onze horloges continu onze hartslag in de gaten. We willen zeker niet boven de 170 hartslagen per minuut komen en besluiten als dat zo is kort te wandelen. Het is al bijna 30 graden zo om 08:00 uur ’s ochtends dus het is al goed warm. De eerste kilometers gaan goed en we liggen redelijk voorop. Er rent een grote groep blesbokken en gnoes langs ons en over het parcours. Tof! Omdat we veel steile heuvels omhoog hebben de eerste 10 kilometer wandelen we geregeld een stuk, net zoals alle andere deelnemers.

Na 10 kilometer krijgt Mark toch wel echt last van de hitte en zijn hartslag zit veel rond de 170. Dat hou je niet een hele marathon vol, dus die moet omlaag. We besluiten steeds samen stukjes te wandelen. Hoe slecht Anne tegen kou kan en in de winter langzaam in een zombie verandert, zo goed kan ze tegen deze hitte. Ze lijkt wel een zonnepaneel en wilt lekker doorlopen. Daar is de Hell Hill. Pittig voor de knieën en berg op en af!

Krokodillen en olifanten

Onderaan de berg komen we op adem. Even zonnebrand bijsmeren want het is bloedheet en er is nergens schaduw. Na een hoop drinken en koud water over ons hoofd vertrekken we weer. We zijn nu in ‘lion territory’, dus er staan veel rangers met geweren langs de weg. Dit omdat er niet alleen leeuwen, maar onder meer ook olifanten, neushoorns en cheetahs rondlopen. Gelukkig worden we dus goed in de gaten gehouden!

We spotten een krokodil maar die houdt gelukkig meer van zwemmen dan van rennen. Op kilometer 20 blijft Mark zijn hartslag steeds weer te hoog en voelt hij zich steeds meer uitgedroogd, terwijl Anne door wilt rennen. Met veel pijn en moeite besluiten we toch op te splitsen ondanks dat we samen deze race zouden lopen. De kracht zit hem in samen de situatie accepteren en verandering niet zien als iets slechts maar voor het beste gaan. Anne rent door terwijl Mark nog op adem komt en zijn hartslag naar beneden probeert te krijgen. Voor beide ligt de focus op hydrateren!

Doordat er olifanten op de route lopen worden we door de rangers gestopt. Lekker, geeft een kleine break waardoor we weer samen komen. Van Mark mogen ze nog wel wat dieren vinden om op te wachten. Na ongeveer 10 minuten mogen we weer doorrennen en verliezen we elkaar weer uit het oog. Beiden ervaren we door het vele omhoog lopen en uitdroging kramp. Het waterstation komt dan ook als geroepen! We zijn over de helft, op 27 km om precies te zijn, en de ergste hoogtemeters zitten erop.

Op naar de finish

Het laatste stuk was eenzaam en pittig. Het was inmiddels 35+ graden en nog steeds volop zonnig. Helaas lieten de dieren zich ook niet meer zien en waren ver weg van de route gerend. Op eigen kracht dan maar! Gelukkig was er elke 4 kilometer een waterstation waar je even op adem kon komen en voldoende kon hydrateren. Vooral met energiedrank met elektrolyten en soms wat cola voor de extra suikers. Die had je echt wel nodig!

We merkten dat de trainingen in Nederland echt wel hebben geholpen. Door de vele trail runs en het wennen aan stoppen en snel wat eten onderweg wisten we precies wanneer we wat nodig hadden en waren de onverharde wegen ons redelijk bekend. Uitgezonderd de hoogtemeters uiteraard.

We hielden bij dat we elke drie kwartier tot een uur iets van een gelletje of winegums aten. Het was echt aftellen maar ieder van ons kwam voldaan en rennend over de finish uiteindelijk. Anne eindigde zelfs als tweede van de vrouwen voor de marathon! Mark heeft heel wat tijd ingehaald uiteindelijk nadat hij genoeg dronk en suikers op had. Zo werd hij uiteindelijk 8e van de mannen en 10e van de hele race!

Time to celebrate

We zijn gesloopt, maar ook zo voldaan! Wat een onvergetelijke en bijzondere ervaring was dit. Onze eerste marathon, wauw! Met duizend hoogtemeters en hoge temperaturen gelijk een pittige. Tijd om bij te komen. Volgens Garmin welgeteld 5 dagen herstel en daar geven we graag aan toe. Ondanks heel veel spierpijn hebben we flink gedanst tijdens het celebration dinner.

Wat een prachtig gevoel om met zoveel gelijkgestemden te proosten op een overwinning van de Big Five Marathon. We zijn namelijk allemaal winnaars! Deze hele trip was echt fantastisch met alles eromheen. Doordat je zo’n volledig programma hebt en lekker veel op pad bent met de groep ben je helemaal niet bezig de hele tijd met de marathon. We zeiden voor de marathon tegen elkaar dat we dit als ‘once in a lifetime experience’ zagen en dat wat het zeker. Stiekem kriebelt het wel een beetje.

To be continued….