Raceverslag | Rotterdam Marathon 2015

Afgelopen zondag 12 april was het dan eindelijk zover. De datum die al sinds vorig jaar bold en underlined in mijn digitale agenda stond. Waar ik maandenlang keihard voor getraind heb en ontzettend veel voor heb gelaten. Mijn vrienden weten amper nog wie ik ben, ik heb bijna doorligplekken gekregen van het vele in bed doorbrengen en ik kan voorlopig geen pasta meer zien. Maar ik kan alvast verklappen, het was het dubbel en dwars waard. Na mijn mislukte avontuur in Amsterdam afgelopen oktober – waar ik achteraf gezien slecht voorbereid was en pas na 5 uur en 45 minuten met kramp binnen kwam strompelen – moest het in Rotterdam echt gaan gebeuren. De trainingen heb ik allemaal succesvol af kunnen werken dus die laatste 42 kilometer en 195 meter van het schema zouden ook moeten lukken. Toch?

Na opvallend goed geslapen te hebben was het zondagochtend eindelijk de dag van de waarheid. Waar het zaterdag nog regenachtig was en pittig waaide kwam nu vroeg in de ochtend het zonnetje al door. Was dit soms een voorteken? Even rustig douchen, op m’n gemak de racekleding aantrekken, ondertussen een halfje wit met jam wegwerken en op naar Rotterdam! In een trein volgepakt met gespannen hardlopers begint het bij mij inmiddels ook behoorlijk te kriebelen..

Eenmaal aangekomen loop ik met de massa mee en was het even zoeken naar de kledingafgifte om mijn spullen te droppen. Nadat dit gelukt was ben ik naar het nabij gelegen politiebureau gelopen waar we met een groep Instagrammers hadden afgesproken om ‘s ochtends te meeten. Wat ontzettend tof om de mensen waar je op Instagram al een tijdje dezelfde passie mee deelt in het echt te ontmoeten. Ook Urban Runners David en Rik waren van de partij. Niets dan liefde voor m’n crew! Na alle groepsfoto’s en succeswensen was het inmiddels tijd geworden om naar het startvak te gaan. In het startvak lijkt een minuut al snel een eeuwigheid te duren maar toen Lee Towers traditiegetrouw het you’ll never walk alone gezongen had klonk al gauw het startschot en mochten we los!

Al vrij snel bleek het tempo dat ik wilde lopen net iets te hoog gegrepen en het duurde zeker een kilometer of 15 voordat ik in een lekker ritme zat en met volle teugen kon genieten. Toen ik eenmaal in die flow zat had ik het idee de hele wereld aan te kunnen. Stiekem durfde ik zelfs al te fantaseren over hoe ik de finish over zou gaan. Vooral het stuk naar aanloop van de bekende kubuswoningen was echt geweldig. Wat een publiek en een lawaai! Ook de Urban Runners en een paar van m’n beste vrienden stonden hier te cheeren, wat natuurlijk voor nog een extra boost aan energie en motivatie zorgde!

Ik heb ondertussen al heel wat mooie wedstrijden mogen lopen maar de Rotterdam Marathon is toch wel echt next level. Wat een ongelofelijk groot feest! Sorry 020 maar jullie halen het bij lange na niet bij de marathon van 010. Het publiek staat op veel plekken echt rijen dik en het enthousiasme en de energie zijn overweldigend. Kippenvel in het kwadraat!

Het Kralingse bos bij kilometer 32 bleek een keerpunt in mijn race. Een vrij saai stuk zonder al te veel publiek. Ideaal voor de man met de hamer om de lopers 1 voor 1 een flinke tik te verkopen. Waar mijn benen eerder onvermoeibaar leken gaven ze nu toch heel duidelijk aan er schoon genoeg van te hebben. Er zat dus ook niets anders op dan even twee tandjes terug te schakelen. Puur op karakter ben ik verder gegaan. In een gevecht met mezelf, met mijn verzuurde benen en met de gedachten aan wandelen of stoppen. Dit is wat de marathon is, wat het zo ongelofelijk zwaar maar tegelijkertijd ook zo mooi maakt, het tegenkomen van jezelf. Ik verbijt alle pijn en met een behoorlijke grimas op m’n gezicht begin ik de kilometers af te tellen.

Na een kilometer of 5 door een hel te zijn gegaan kon ik me gelukkig aardig herpakken. Waar de energie vandaan komt geen idee maar het publiek dat inmiddels weer rijen dik langs de kant staat schreeuwt je vooruit en dit zorgt wederom voor een ontzettende boost. In de laatste kilometers krijg ik door deze geweldige sfeer vleugels en kan ik zelfs nog flink aanzetten. Na de kubuswoningen weer gepasseerd te zijn zie ik m’n maatjes weer en durf ik richting hun al een vuist te maken. Dit gebeurd eigenlijk vanzelf, totaal ongeregisseerd. Hier heb ik fucking hard voor getraind en het gaat me gewoon lukken, dit is mijn moment, mijn droom en die ga ik verdomme gewoon waarmaken! Wat een onbeschrijfelijk gevoel! Waar ik normaal gesproken de nuchterheid zelve ben zou ik als een klein kind kunnen janken terwijl ik de laatste paar honderd meter over de Coolsingel loop, maar ik hou me in en passeer voluit juichend de finishlijn. Ik heb het maar mooi geflikt. Dit is de beloning voor al het harde werken en hiermee kan ik de bittere nasmaak van mijn mislukte eerste marathon wegspoelen. Dit is mijn ultieme geluk!

Waar 3:30 mijn streeftijd was heb ik 3:42:39 gelopen maar ik kan me hier geen seconde druk over maken. Ik ben ontzettend diep gegaan en heb er alles uit gehaald. Dit is tenslotte de marathon, grillig en onvoorspelbaar. Ik ben een extreem gelukkig mens en ik kan iedereen deze prachtige ervaring aanraden. Voorlopig geniet ik nog even na en ik ga me de aankomende tijd op de kortere afstanden storten. Waarschijnlijk zal het vanzelf wel weer beginnen te jeuken…

Rotterdam je was geweldig!