Ambassadeur Ricardo Leal

Wees gegroet!

Hallo allemaal. Bij dezen wil ik direct even van de gelegenheid gebruik maken om mezelf – als nieuwste lid van de Urbanrunners familie – aan jullie voor te stellen. Ik ben Ricardo, 31 jaren jong, woon momenteel in Anna Paulowna*, ik houd me bezig met tentamens bij de Hogeschool van Amsterdam en niet geheel onbelangrijk: ik loop hard.

Op dit moment ben ik volop in training voor mijn tweede hele marathon, namelijk die van Rotterdam op 12 april en echt sprake van een sociaal leven is er dus niet meer. Naast een fulltime baan, vier keer in de week lopen en nog een keertje zwemmen voor de nodige afwisseling, probeer ik mijn lichaam en geest in deze cruciale fase eigenlijk zoveel mogelijk rust te geven. Dat houdt in: vroeg slapen en gewoon veel ongegeneerd luieren op de bank of op bed, lang leve Netflix!

De tijden zijn veranderd. Waar we voorheen bijna wekelijks het nachtleven op z’n kop zette – om de middag erop wakker te worden met een haast ondraaglijke kater – sluiten de luiken op zaterdagavond tegenwoordig al om een uur of tien. Mijn biologische klok wekt me vervolgens rond half acht alweer en een minuut of 30 later heb ik een flink bord havermout achter de kiezen. Een paar uur daarna trek ik eropuit voor de wekelijkse lange duurloop waarbij ik in deze fase langzaam maar zeker richting de 35 kilometer ga. Mijn wilde haren hebben inmiddels plaatsgemaakt voor grijze exemplaren en al klinkt dit misschien voor het merendeel van de mensen allemaal niet al te aantrekkelijk, ik kan je vertellen dat het leven als (marathon)loper me behoorlijk gelukkig maakt.

Gezien het feit dat ik op de vroege ochtend altijd wel een aantal lopers tegenkom ga ik er vanuit dat ik niet de enige ben die hier plezier aan beleeft. Mocht je me tijdens één van mijn trainingen een keer tegemoet lopen dan is de kans groot dat ik je verbaal begroet met een hey, hoi of hai of op z’n minst mijn hand of duim naar je opsteek. Mocht ik je inhalen dan wuif ik je ondertussen ook wel even vluchtig gedag en als jij mij inhaalt dan grom ik je waarschijnlijk ook nog wel iets quasi-vriendelijks toe.

De meeste lopers begrijpen wel dat dit net als onder buschauffeurs, motorrijders en wielrenners gewoon gemeengoed is en dat ik geen eng mannetje ben. Of je nou compleet buiten adem bent, je geneert voor je net even te rood aangelopen hoofd of me gewoon liever niet wilt zien.. Het maakt allemaal niet uit maar een wedergroet wordt natuurlijk wel zeer gewaardeerd!

Tot snel!

Ricardo

(Instagram: @kardo_)

* sticker in je schrift voor wie – zonder het op te zoeken – kan vertellen waar dit prachtige plaatsje ligt!