De Rotterdam Marathon: we gaan ervoor!

Zo’n klein jaartje geleden begon ook ik ermee: Hardlopen. Ingegeven door het idee dat ik toch echt wat meer wilde doen met die hippe roze Nike’s – die ik ver uit de buurt van de bootcampblubber hield – dan ze alleen maar te laten verstoffen in de kast. En daar ging ik, rondjes van 2, 3, 4 kilometer.

Best een makkie eigenlijk, maar die vijfkilometergrens bleek het eerste obstakel. Al klagend dat ik maar niet verder kwam dan 5 kilometer, kreeg ik het simpele, maar oh zo motiverende advies dat om verder te komen, ik gewoon verder moest lopen. Lichtelijk geïrriteerd door de eenvoud van die opmerking (alsof ik me dat zelf niet bedacht had) trok ik vervolgens m’n schoenen weer uit de kast, en BAM! 10,7 kilometer op de teller!

Mijn focus was die 5 kilometer voorbij te lopen, en met dat in mijn hoofd hoorde ik de stem van de Runkeeperapp me toejuichen bij iedere extra halve kilometer die ik liep, wat me enthousiast maakte om nóg een straatje verder- en weer terug te gaan, wat resulteerde in een artistiek gezigzagde route in mijn trainingsresultaat (en de nominatie om uitgeroepen te worden tot de plaatselijke dorpsgek, maar dat terzijde). Nu snapte ik ook wat met die “flow” werd bedoeld. Over die vijfkilometergrens gaat het lopen ‘als vanzelf’, en thuis van mijn eerste echte “PR” kon ik bijna niet wachten om aan mijn volgende loopje te mogen beginnen: ik had het te pakken: het hardloopvirus.

Verslaafd

Een sport die ik altijd maar als ‘saai’ bestempelde groeide binnen een mum van tijd uit tot mijn grootste verslaving. Drie, vier keer in de week trok ik de (stoute) schoenen aan en iedere keer verlegde ik weer mijn grenzen, 11, 12, 15 kilometer. Zo gaat ‘ie goed, zo gaat ‘ie beter! ‘Om verder te komen, moet je gewoon verder lopen’ werd mijn motto en ik merkte dat het hardlopen, ondanks dat het inmiddels een behoorlijke inspanning was me tegelijkertijd ook heel veel ontspanning bood. Muziekje op, en even weg van alle drukte en gedachten in mijn hoofd. Alleen ik en de weg.

Het hardlopen werd een “way of life” en toen ik m’n koffer inpakte om de zomermaanden op Ibiza door te brengen mikte ik daar als vanzelfsprekend ook mijn hardloopschoenen in. Natuurlijk ga ik hardlopen, óók als ik ‘s morgens om zes uur de Pacha uit ben komen rollen en het 38 graden is! Zo gezegd, zo gedaan, al maakte de warmte en de hoogteverschillen (en oké, misschien ook wel de wijntjes) het noodzakelijk dat ik een stapje terug moest doen in mijn schema.

Maar wat heb ik genoten van de fantastische omgeving en het zonnetje op mijn hardlooppetje! Terug in Nederland wilde ik mezelf een doel stellen, het aantal kilometers weer opschroeven en iets hebben om naartoe te kunnen trainen. Dat werd de Singelloop Halve Marathon in Utrecht. En met het uitlopen van de 21,1 kilometer heb ik ook nog eens een mooi geldbedrag opgehaald ter sponsoring van een organisatie die zich inzet voor de opvang en verzorging van verwaarloosde katten in “my hometown Ibiza”.

Wat een sfeer, wat een euforie, en wat een prestatie. De pijn in mijn knie, door overbelasting dankzij een “iets te ambitieus” trainingsschema was na de finish al snel vergeten, ik had het maar mooi even geflikt! Hardlopen is een individuele sport, en hoewel ik met mijn deelname aan de Singelloop het goede doel heb kunnen steunen, behaalde ik de grootste overwinning op mijzelf! Het doel wat ik me gesteld had, was behaald! Ik was trots!

 Mijn volgende doel

De standaardvraag die mensen je stellen na het lopen van een Halve Marathon is “Wanneer ga je de Hele Marathon lopen?” Aangemoedigd onder deze ‘publieke druk’ heb ik me dan vorige week ook ingeschreven voor the next big thing: de marathon van Rotterdam! Toen de bevestigingsmail in mijn inbox verscheen, voelde ik kriebels in m’n buik. Ik ga het doen!!! Screenshot en delen op Facebook! Met een grote glimlach lees ik de reacties en bemoedigende woorden die me nog enthousiaster maken aan mijn avontuur te beginnen!

The Road to Rotterdam starts here & now!

Danielle